اگر تنهایی یک اپیدمی است چگونه آن را درمان کنیم؟ - لحظه عکاسی

به گزارش لحظه عکاسی، بیش از یک پنجم آمریکایی های بالای 18 سال می گویند که اغلب یا همواره احساس تنهایی یا انزوای اجتماعی می نمایند. در میان سالمندان انزوای اجتماعی با اثرات نامطلوب جسمی و روانی مختلفی از جمله افزایش خطر زوال عقل و بیماری قلبی مرتبط است. ویوک مورتی جراح عمومی در نیویورک تایمز نوشت: پرداختن به بحران تنهایی و انزوا یکی از بزرگ ترین چالش های نسل ماست.

به گزارش لحظه عکاسی به نقل از نیویورک تایمز؛ اگر تنهایی یک اپیدمی است چگونه آن را درمان می کنید؟ با توجه به پیامد های بی شماری که تنهایی برای سلامتی دارد بعضی از کارشناسان استدلال می کنند زمان آن فرارسیده که درمان های جدیدی را در نظر بگیریم. همان گونه که تعداد فزاینده ای از تحقیقات نشان می دهند تنهایی یک پدیده بیولوژیکی با پیامد های گسترده است.

دانشمندان علوم اعصاب دریافته اند سیگنال های مغزی که باید باعث گردد فردی در پی ارتباط اجتماعی باشد همان سیگنال هایی هستند که در شرایط مختلف می توانند افراد را در حالت تدافعی و هوشیاری قرار دهند. تنهایی صرفا نشانه ای از شکست اجتماعی در ایجاد روابط عمیق نیست بلکه نوعی احتیاط و ملاحظه کاری است که ریشه می دواند و مغز را تغییر می دهد.

تنهایی ممکن است یک مشکل عمومی باشد، اما درمان آن از خود فرد آغاز می گردد. دانیل راسل پروفسور دپارتمان رشد انسانی و مطالعات خانواده در دانشگاه ایالتی آیووا می گوید که باید تنهایی را به عنوان یک مشکل بالینی در نظر بگیریم. این دکتر راسل بود که در دهه 1970 به توسعه مقیاس احساس تنهایی دانشگاه کالیفرنیا (یو سی ال ای) در لس آنجلس یاری کرد. مقیاس تنهایی یک پرسشنامه 20 سوالی است که هنوز معمولا در تحقیقات برای سنجش مقدار تنهایی یک فرد از آن استفاده می گردد.

کاملا مشخص نیست که سیستم پزشکی با تنهایی چه کاری می تواند انجام دهد و یا چه کاری باید انجام دهد. پیشنهادات از ساده (افزودن مقیاس تنهایی به معاینات سالانه) تا تجویز قرص برای تنهایی متغیر هستند و مطمئنا با عوارض جانبی و جنجال همراه خواهند بود. به نظر می رسد ما کلید یکدیگر برای زندگی طولانی و زندگی سالم هستیم. ما باید در قبال رفاه دوستان و هم تیمی های مان و دیگران جوابگو باشیم.

اعلام تنهایی به عنوان یک اپیدمی ابتدا مستلزم درک این است که تنهایی چیست و چه عملکردی در مغز دارد. در حالی که تنهایی گاهی اوقات با انزوای اجتماعی اشتباه گرفته می گردد مفهوم و مولفه ای متقاوت است. انزوای اجتماعی یک حالت عینی است: آیا به طور منظم با افراد دیگر تعامل دارید یا خیر؟ در مقابل، تنهایی یک معمای متناقض است: یک تجربه کاملا فکری از ناراحتی ناشی از عدم ارتباط اجتماعی درک شده به وسیله فرد.

شما چه اغلب اوقات تنها باشید و یا در مرکز یک سالن پایکوبی می توانید احساس تنهایی کنید. دکتر راسل می گوید: شما تنها هستید، زیرا مجموعه روابطی که دارید یعنی شبکه اجتماعی تان انتظارات شما را برآورده نمی سازد. افراد به دلایل زیادی احساس تنهایی می کنند: جابجایی برای مدرسه یا محل کار، سوگواری برای از دست دادن همسر، مبارزه با سازوکار های مقابله ای معکوس یا حتی داشتن تمایل طبیعی نسبت به غم و اندوه. اگر این موارد دلایل تنهایی هستند حداقل راه چاره های شناخته شده ای وجود دارد که باید امتحان کنید مانند تماس گرفتن با دوست تان و یا مکالمه ای کوچک با یک غریبه.

با این وجود، بسیاری از افراد تنها نه تنها احساس غمگینی می کنند بلکه همزمان احساس خطر را تجربه می کنند. برای آنان موقعیت های اجتماعی به مثابه یک تهدید و نه یک دعوت قلمداد می شوند.

در یک دهه گذشته افرادی که تنهایی را مطالعه می کنند آغاز به درک بهتر علت آن نموده اند. همان طور که فی باند آلبرتی مورخ در کتاب بیوگرافی تنهایی می نویسد اگرچه تنهایی معمولا به عنوان تجربه ای از درد و رنج فکری درک می گردد، اما در واقعیت امر آفتی برای کل بدن است. نتیجه تحقیقات نشان می دهند که تنهایی مزمن با طیفی از مسائل فیزیکی و عصبی از جمله افزایش حساسیت به عفونت ها و زوال شناختی مرتبط است.

به عبارت دیگر، تنهایی چیزی فراتر از یک مبارزه فکری است. تنهایی یک سیگنال بیولوژیکی است که به ما می گوید چیزی در محیط اجتماعی مان اشتباه است. هنگامی که آژیر های اضطراری از قبل به صدا در می آیند ایجاد تغییرات لازم برای یک زندگی رضایت بخش تر می تواند سخت باشد.

علوم اعصاب ده ها سال است که به تنهایی در اعماق فکر پرداخته است. جان کاسیوپو در سال 1992 میلادی به ابداع اصطلاح علوم اعصاب اجتماعی یاری کرد. او بعدا مرکز علوم اعصاب شناختی و اجتماعی دانشگاه شیکاگو را تاسیس نمود و در آنجا خطرات تنهایی را مستند کرد. از آن موقع به این سو یک جریان ثابت از تحقیقات نشان داده که تنهایی در مغز تا چه میزان آشکار می گردد.

یک جریان ثابت از تحقیقات نشان داده اند که تنهایی تا چه میزان در مغز آشکار می گردد. دکتر دانیلو بزدوک دانشیار دپارتمان مهندسی زیست پزشکی دانشگاه مک گیل می گوید: شواهد زیادی برای آن وجود دارد. در طول سال نخست پاندمی کووید - 19 او و چندین همکارش بزرگ ترین مطالعات تا به امروز را برای یافتن نشانگر های تنهایی در مغز انجام دادند مطالعاتی که آنان در پاسخ به انزوای اجتماعی که افراد تجربه می کردند انجام داده بودند.

کار آنان نشان داد که شبکه پیش فرض در مغز افراد تنها بزرگتر است این شبکه ناحیه ای است که در اعماق مغز واقع شده است و زمانی که به دیگران فکر می کنیم روشن می گردد به ویژه با توجه به این که چگونه مقاصد آنان را تفسیر می کنیم.

تحقیقات نشان داده که مغز تنها دچار دگرگونی می گردد. در مغز افراد تنها انتقال دهنده های عصبی که برای پیوند و ارتباط اجتماعی مهم هستند از بین می روند و محور هیپوتالاموس - هیپوفیز - آدرنال که مسئول تعدیل استرس است بیش فعال است. آمیگدال که واکنش جنگ یا گریز ما را تحریک می کند و به پردازش واکنش های احساسی یاری می کند در مغز افراد تنها در حال افزایش است.

در تحقیقات مشخص شده که افراد تنها تصاویر و کلمات منفی یا تهدیدآمیز را در کمتر از 400 میلی ثانیه تشخیص می دهند. این ویژگی ممکن است نه تنها غم و اندوهی را که همراه با تنهایی است بلکه احساس قابل لمس خطر همراه با آن را نیز شرح دهد.

چنین تغییراتی در مغز ممکن است به شرح این که چرا افراد تنها محیط اجتماعی خود را تهدیدآمیز می دانند یاری کند. دکتر بزدوک می گوید: ما نمی توانیم جهان را آن گونه که هست درک کنیم.

افسردگی، غم و اندوه و اضطراب اجتماعی همگی علائم تنهایی نامیده می شوند. دکتر آلبرتی تنهایی را خوشه ای از عواطف می نامد که در آن احساساتی از خشم، رنجش و اندوه گرفته تا حسادت، شرم و ترحم به خود می توانند در آن جای بگیرند. برای بعضی از افراد تنهایی تبدیل به یک حلقه بازخورد خود تداوم یافته و مزمن می گردد. ماهیت نوروپلاستیک مغز (انعطاف پذیری عصبی) یعنی توانایی آن در ایجاد مسیر های ساختاری مختلف می تواند این تغییرات را تقویت کند.

تحقیق در خصوص یک مداخله دارویی برای تنهایی به شکل هورمون پرگننولون صورت گرفته است. این تحقیق نشان داده که آن هورمون با آرام کردن آمیگدال و بعلاوه اینسولا (لب جزیره ای) ناحیه دیگری از مغز استرس را کاهش می دهد ناحیه ای که اگر ناکارآمد باشد می تواند به هوشیاری بیش ازحد یک فرد تنها در برابر تهدیدات اجتماعی بیانجامد.

علیرغم آن که هورمون پرگننولون نمی تواند به طور مستقیم تنهایی را درمان کند، اما ممکن است بتواند علائم آن را کاهش داده و به افراد یاری کند دوباره ارتباط برقرار کنند.

در تحقیقی صورت گرفته از سال 2017 تا 2019 میلادی آزمایشی در خصوص اثرات دوز خوراکی پرگننولون در افراد تنها صورت گرفت. نتایج اولیه نشان می دهد که احساس تنهایی کاهش یافته است. به عبارت دیگر، این قرص طبق برنامه عمل می کرد. با این وجود، این درمان عوارض جانبی ای، چون بدتر شدن کیفیت خواب تا مسائل قلبی عروقی را نشان داد.

در نتیجه، اگر اکنون نمی توان از قرص و هورمونی برای درمان قطعی تنهایی استفاده کرد باید چه کنیم؟

تجربه نشان می دهد یک فکر تنها با یاری بدن بهبود می یابد. پزشکان می توانند به بیماران یاری کنند تا مولفه های تنهایی مزمن را تشخیص دهند و درمان مناسب را ترتیب دهند. افرادی که با اختلال استرس پس از سانحه دست و پنجه نرم می کنند که می تواند به صورت دوره های طولانی تنهایی شدید ظاهر گردد به نوع متفاوتی از توجه به افرادی احتیاج دارند که اضطراب شان آنان را نسبت به رفتن به یک محیط اجتماعی بی میل می سازد. دکتر بزدوک می گوید که آموزش افراد در خصوص پردازش نشانه های عاطفی یا تعاملات اجتماعی به طور منظم می تواند منجر به سازگاری در مناطقی از مغز گردد که بر تعامل اجتماعی حاکم است.

او خاطر نشان می سازد که فعالیت هایی که پیوند های اجتماعی را تقویت می کنند مانند ورزش کردن با یکدیگر و با هم غذا خوردن در حالی که به خودی خود پاسخ نیستند، اما بخش مهمی از درمان تنهایی را شامل می شوند.

خطری در ارزیابی تنهایی مزمن بر اساس دلایل بالینی وجود دارد. گری گرینبرگ روان درمانگر می گوید پزشکی سازی تنهایی می تواند رنج فردی را کاهش دهد، اما ممکن است افراد را به این نتیجه برساند که تنهایی که در هر حال بحرانی در مقیاس اجتماعی است چیزی بیش از مجموعه ای ناگوار از شکست های فردی نیست. چنین نتیجه گیری ای توجه را از طرح این پرسش ها منحرف می سازد که چرا ما در جهانی فعلی تا این میزان منزوی هستیم و باید در خصوص آن چه کنیم؟

ارزیابی بالینی تنهایی با موانع عملی تری نیز روبرو است. همان طور که دکتر راسل اشاره می کند ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی هنوز معیار هایی را ارائه ننموده اند که توصیف کند چه زمانی را می توان مشخص کرد که در آن بازه زمانی گفته گردد یک فرد به میزان ای کافی تنها است که پزشکان باید کاری در خصوص او انجام دهند. بر خلاف افسردگی یا اضطراب تنهایی یک اختلال سلامت روان قلمداد نشده است.

انجمن روانپزشکی آمریکا معیار های تشخیصی واضحی را برای سایر بیماری های موجود در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی ارائه نموده است. با این وجود، چنین استاندارد هایی برای تنهایی مزمن وجود ندارند. دکتر مورتی در مشاوره ارتباط اجتماعی خود تعدادی از مداخلات بالقوه در مقیاس اجتماعی را توصیه کرد از جمله سرمایه گذاری در زیرساخت های مشترک مانند حمل و نقل عمومی و پارک ها و تقویت سازمان های اجتماعی که همسایگان را گردهم می آورد.

هم چنین، توصیه می گردد که باید روابط خود را با پلتفرم های رسانه های اجتماعی که می توانند منبع قطع ارتباط به ویژه در میان جوانان باشند چارچوب بندی کنیم. هیچ چیزی نمی تواند مانند یک پست پر زرق و برق اینستاگرامی مردم را به این نتیجه برساند که زندگی شان در سطحی پایین تر از حد انتظار است. اگر افراد بتوانند از رسانه های اجتماعی به عنوان یک ایستگاه بین راهی و نه به مثابه مقصد استفاده کنند واقعا یاری کننده خواهد بود.

رسانه های اجتماعی می توانند ابزاری عالی برای ایجاد ارتباط باشند. همه چیز به نحوه استفاده شما بستگی دارد. محدود کردن زمان صرف شده در فضای مجازی به وسیله پلتفرم های بازدید شده یا حساب های دنبال شده می تواند یاری کننده باشد. دوستان و خانواده نیز باید نسبت به تعامل با افراد تنها با شرایطی که برای آنان مناسب است فعال باشند. یافتن راه هایی برای حمایت از دیگران به افراد تنها فرصتی برای برقراری ارتباط می دهد و می تواند به آنان یاری کند تا از نوعی تفکر خودمحورانه خارج شوند که با تنهایی می تواند تشدید گردد.

مهم تر از همه آن که افراد تنها باید به خاطر داشته باشند که اگرچه لزوما مسئول شرایطی نیستند که آنان را در تنهایی غرق نموده، اما می توانند برای بیرون کشیدن خود از آن شرایط گام بردارند. این ممکن است شامل مجبور کردن خود برای ارتباط با دیگران باشد حتی زمانی که فرد تنها تمایلی به این کار ندارد.

دکتر مورتی می گوید: برای این کار می توان روزانه 15 دقیقه وقت صرف ارتباط با افرادی کرد که به آنان اهمیت می دهیم یا می توانیم خودمان را به همسایگان معرفی کنیم. هم چنین، تخصیص زمانی برای صحبت با افراد با دیدگاه های مختلف برای شناخت و درک آنان و جستجوی فرصت هایی برای خدمت به دیگران می توانند قوی ترین پادزهر ها برای تنهایی باشند.

کاسیوپو می گوید: برای آن چه دارید سپاسگزار باشید، از دیگران یاری بخواهید و به آنان یاری کنید و زمانی را برای تفریح اختصاص دهید. این یک انتخاب است که تنها بمانید یا تنها نمانید. به عبارت دیگر، احتیاجی نیست که تنهایی یک حالت دائمی باشد. با حمایت مناسب و اراده زیاد مغز می تواند دوباره ارتباط برقرار کند.