بی ادعاهایی که بزرگی کردند، دو هفته آبروداری برای ورزش ایران - لحظه عکاسی

به گزارش لحظه عکاسی، ورزشکاران جانباز و معلول بدون ریخت و پاش اقتصادی، بی ادعا و به دور از مَنم مَنم و مطالباتی مانند ضمانت برای بازی های پارالمپیک آماده شدند، بی سر و صدا و بدون هیاهو به توکیو اعزام شدند ، 24 مدال گرفتند و اینگونه روزهای اخیر را برای ما و خودشان یا طلایی کردند یا نقره ای.

آنها اینچنین ورزش کشور را دو هفته سرپا نگه داشتند و برای آن در توکیو عزت و آبرو خریدند، جایی که کمی قبل تر و در المپیک خیلی کمتر شاهد برافراشته شدن پرچم ایران یا درخشش مدال رویی سینه ورزشکاران کشورمان نبود.

پارالمپین های اعزامی به توکیو اما به دفعات نام ایران را در سرتیتر اخبار ورزش دنیا در دو هفته اخیر قرار دادند در حالیکه رسیدن به این حد از موفقیت را کمتر در بوق و کرنا نموده بودند تا بیشتر متمرکز شوند روی تمرینات شان و راستای که می خواستند به سکوهای توکیو ختم گردد.

در این راستا آنها نه مربی اختصاصی گرفتند نه مطالبه ای برای اردوی آمریکایی و اروپایی داشتند، نه بحث ماست و دوغ را به رسانه ها کشاندند نه موفقیت را در گرو دیدارهای تدارکاتی دهان پُر کُن در میادین عظیم قرار داده بودند، نه حرف از پول اضافی زدند و نه در پی جلب توجه بودند.

آنها اصلا نمی خواستند که چیزی بخواهند و عملکرد و موفقیت خود را در گرو مهیا شدن آن قرار دهند چون سر تا پا انگیزه بودند تا حدی که بعضا بدون هیچ اجباری خود را ممنوع المصاحبه کردند تا برای کسب آمادگی بیشتر کوچکترین وقتی از آنها گرفته نگردد، با دست خود زمین محل تمرین شان را بازسازی کردند تا خللی در فرایند تمریناتش ایجاد نگردد و ... .

حتی کرونا و موج منفی که ایجاد نموده بود هم نتوانست دست و پای ورزشکاران جانباز و معلول را در راهی که نیت به طی کردن آن داشتند، ببندد. آنها برای گذر از موانعی که سد راهشان بود یک علت داشتند؛ مدال آوری در توکیو و برای رسیدن به آن حتی تزریق دیرهنگام بودجه هم باعث ایستادن و کم آوردن شان نشد.

این حد از تواضع و بی ادعایی ورزشکاران پارالمپیکی درست نقطه مقابل دبدبه و کبکبه ورزشکارانی است که سرکیسه کردن ورزش را بهتر از کسب موفقیت برای آن بلدند. در پارالمپیک هاشمیه متقیان برای نخستین بار دوومیدانی بانوان را صاحب مدال طلا کرد، ساره جوانمردی طلای ریو را در تیراندازی تکرار کرد، زهرا نعمتی در کسب مدال طلی تیروکمان هت تریک کرد، امیر خسروانی که با دست های خود زمین تمرینش را آماده نموده بود شیرین ترین طلای پرش ارتفاع را به نام خود ثبت کرد، تیم ملی والیبال نشسته برای هفتمین بار قهرمان شد و ... و اینگونه برترین عملکرد ایران در تاریخ این بازی ها ثبت شد.

پارالمپین های ایران با ثبت این رکورد ثابت کردند که اگر کسی قصد انجام کاری را داشته باشد، علتش را پیدا می نماید و اگر نه در پی توجیه می رود و در این راه کمبود اعتبارات، نداشتن امکانات، مهیا نبودن شرایط و حتی کرونا نمی تواند عامل بازدارنده باشد.

با همه اینها حالا کار کاروان ایران در بازی های 2020 توکیو به خاتمه رسیده و دوباره فرمان ورزش در اختیار کسانی قرار می گیرد که نام و رسم پررنگی در ورزش دارند اما بعضا هیچ چیز نمی تواند آنها رو به جلو هُل دهد مگر پول و وعده آن و این را برای المپیک هم نشان دادند. البته باید حساب ورزشکارانی که در راه المپیک و یاری به موفقیت کاروان ایران از جان مایه گذاشتند تا برترین نتیجه ممکن را به دست آوردند از آنهایی که هر قدم خود را با پول و شرط برداشتند و در نهایت هم کاری از پیش نبردند، جدا کرد.

البته بعضا این اعتقاد را دارند که پارالمپیک میدانی متفاوت از المپیک است، بیشتر یک فستیوال ورزشی است که نه حساسیت المپیک را دارد و نه تاثیرگذاری آن را اما در هر صورت نادیده گرفتن واقعیت باعث از بین رفتن آن نمی گردد و واقعیت این است که ورزشکار اگر بخواهد و انگیزه داشته باشد، مدال و نتیجه را از زیر سنگ هم بیرون می کشد و آن را پیراهن آبرو بر تن ورزش می نماید.

پارالمپیک توکیو تمام شد اما بد نیست پفراینده این رویداد برای همواره باز بماند تا در هر شرایطی این مهم یادآوری گردد که ورزشکار بیشتر از بودجه با انگیزه و اراده شخصی به سمت سکو راهنمایی می گردد، فاکتوری که با تزریق پول تقویت می گردد اما نباید به این بهانه و از اعتبار تخصیصی فقط برای پُر کردن چاله مدعیان استفاده گردد. مسئولان ورزش که انصافا طی سال های اخیر از هیچ توجه و یاریی به ورزشکاران دریغ نکردند اما از برخی هزینه نمودها نتیجه نگرفتند باید بیشتر از همواره به این امر توجه داشته باشند پول ورزش را کجا و برای چه ورزشکارانی هزینه نمایند که نتیجه ای ماندگار داشته باشد.