سلاح خارق العاده هیتلر برای نابودی آمریکا ، عکس - لحظه عکاسی

به گزارش لحظه عکاسی، گجت نیوز نوشت: نازی ها در زمان جنگ جهانی دوم در پی ساخت فضاپیمای عجیب و غریبی بودند. این هواپیما قرار بود چندین تن بمب هسته ای را روی نیویورک خالی کند!

به نظر می رسد هرمان گورینگ، فرمانده کل وقت نیروی هوایی آلمان دستیابی به بمب افکنی با قابلیت پرتاب 4.5 تن بمب روی نیویورک را در سر داشت. به عقیده او، با چنین اقدامی می توانستند جایی برای هیچ گونه زورگویی باقی نگذارند. البته تا سال 1942 نازی ها به فناوری ساخت چنین بمب افکنی دست پیدا نکرده بودند و در راستای اجرای بلندپروازی های خود، به وزارت هوانوردی آلمان دستور کار روی برنامه Amerika Bomber برای نیروی هوایی لوفت وافه را دادند.

حالا دقیقاً آلمانی ها می خواستند به چه چیزی برسند؟ آن ها در پی توسعه یک فضاپیمای زیرمداری مبتنی بر راکت بودند که بتواند از اقیانوس اطلس بگذرد و هر قسمتی از خاک ایالات متحده آمریکا را بمباران کند. در نهایت، صحیح و سالم به پلتفرم خود برگردد تا دوباره برای ماجراجویی های شرورانه بعدی به کار گرفته گردد! اینجا بود که اوگن سانگر، مهندس حوزه هوانوردی اتریشی و ایرین بردت، ریاضی دان طرح خود را برای پرنده نقره ای، فضاپیمای عجیب نازی ها ارائه کردند.

مشخصات فضاپیمای بلندپروازانه نیروی هوایی آلمان

این دو متخصص این ایده را مطرح کردند که اگر هواپیمای آن ها بتواند به فضای زیرمداری برسد، می تواند با پرواز آرام آرام به سمت پایین، در زاویه مناسب وارد اتمسفر زمین گردد. سپس روی سطح با پرش های کوتاه حرکت کند تا به مقصد یعنی نیویورک برسد و بمباران نیویورک را به عنوان ماموریت خود بالاخره عملی کند. اگر این پرش های کوتاه کمی گُنگ به نظر می رسند، به زبان ساده باید گفت که چیزی شبیه به پرش های یک تکه سنگ روی سطح آب را تداعی می نمایند.

این فضاپیمای عجیب نازی ها ابتدا از یک ریل 3 کیلومتری با پشتیبانی یک موتور راکت با سرعت 1930 کیلومتر بر ساعت راهی آسمان می شد. پس از به پرواز در آمدن، با استفاده از موتورهای راکت خود، تا ارتفاع بیش از 135 کیلومتری با سرعت بیش از 21 هزار کیلومتر بر ساعت حرکت می کرد. نهایتاً با ارابه فرود و چرخ هایی که برای آن تدارک دیده شده بود، می توانست در چین تحت کنترل ژاپن فرود بیاید و از آنجا به آلمان بازگردد تا برای دفعات دیگر استفاده گردد!

Silbervogel قرار بود تقریباً 100 تن وزن داشته باشد و بخش عمده این وزن یعنی 90 تن آن را سوخت در بر می گرفت. از آن اندازه به جای مانده، 5 تن به مراقبت های پزشکی و 4 تن به محموله بمب اختصاص داده می شد. در قسمت جلو به علت گرما و فشار شدید طی چندین بار ورود مجدد، به جای پنجره سیستم تلویزیون پریسکوپی برای خلبان قرار گرفته بود تا بر اساس آن این هواپیما را راهنمایی کند. در کابین که تحت فشار قرار گرفته بود (فرایند پرشرایز)، یک خلبان جا می گرفت و فضای کافی برای آب و غذا در نظر گرفته شده بود. در ضمنً در کابین لوله های خنک نماینده برای کنترل گرما حین پرش های کوتاه پیدا می شد.

5858