مردی ایرانی که هرگز سوار خودرو نشد - لحظه عکاسی

به گزارش لحظه عکاسی، چه کسی گفته این روزها بدون ماشین نمی گردد قدم از قدم برداشت؟ اصلا این عادت ماشین سواری معلوم نیست چطوری به جان همه ما افتاده!

به گزارش لحظه عکاسی، لحظه عکاسی سرنخ سال 1388 سراغ مردی رفته است که ادعا نموده سوار هیچ خودرویی نشده است:

در همین عصر مدرنیته و تکنولوژی مردی زندگی می نماید که سال های سال است سوار هیچ وسیله نقلیه ای به غیر از دوچرخه نشده. اکبر جمشیدی همان مردی است که به تنهایی زندگی می نماید و همدم او فقط یک دوچرخه است؛ دوچرخه ای که آن قدر راه رفته که دیگر دارد از نفس می افتد.

از 50 سالگی با خود عهد بستم که دیگر سوار ماشین نشوم و کارهایم را با دوچرخه انجام بدهم. اکبر جمشیدی این حرف ها را می زند؛ کسی که در 62 سالگی هنوز با دوچرخه این طرف و آن طرف می رود و حالا او را در روستای شنده به مرد دوچرخه سوار می شناسند؛ مردی که تنها زندگی می نماید و همدم او دوچرخه اش است.

ایرانگردی با دوچرخه

اکبر جمشیدی از آن دسته آدم هایی است که عشق سفر دارند و یک جا بند نمی شوند. او در تمام این روزها و ماه هایی که سوار ماشین نمی شد به سفر می رفت و حالا این مرد دوچرخه سوار بیشتر جاده های فرعی و اصلی کشور را می شناسد؛ از سال 76 یک دوچرخه و کوله پشتی خریدم و سفرهایم را آغاز کردم. اولین مسیری را که با دوچرخه رکاب زدم مسیر روستای شنده بود تا خود کرج و آخرین مسیری را هم که اخیرا با دوچرخه رکاب زده ام از تهران بوده تا تنکابن.

اکبر جمشیدی در روستای شنده در اطراف کردان کرج در یک باغ سکونت دارد. این مرد دوچرخه سوار سال ها قبل به خاطر مسائل شخصی از خانواده اش جدا شد و شاید یکی از دلایل مهمی که باعث شد اوقات بیکاری خود را در سفر بگذراند، همین تنهایی باشد. البته اکبر برای این کارش علت دیگری هم دارد که بهتر است از زبان خودش بخوانید؛ من در گذشته هم زیاد مسافرت می رفتم اما نه برای سرگرمی، برای کار. سال 44 بود که گواهینامه پایه دو گرفتم و مدتی بعد هم پایه یک. از همان زمان هم با کامیونی که برای پدرم بود سفرهای خارج از کشور خود را آغاز کردم.

او دوست دارد که د رآینده کتابی از خاطرات و عکس هایش را منتشر کند

اکبر جمشیدی اما به جای کامیون با دوچرخه انس گرفت و از همین سفرهای دوچرخه ای به شهرهای مختلف خاطرات زیادی به یاد دارد؛ در همین سفر آخرم که به الموت می رفتم در یک جاده وارد مه شدم. ترسیدم و بی اختیار ترمز کردم اما چون شیب جاده زیاد بود از دوچرخه پرت شدم. در آن حادثه پا و دست راست اکبر به شدت صدمه دید و بیهوش شد و وقتی به هوش آمد با هزار زحمت خودش را به یک روستا در نزدیکی جاده رساند؛ در روستا یک امامزاده بود. من به خاطر دردی که داشتم وارد امامزاده شدم و آنجا ماندم.

کمی بعد سر و کله اهالی روستا پیدا شد. آنها اول فکر کردند من سارق هستم اما وقتی مرا با آن حال دیدند دکتر آوردند و با چند قرص مسکن کمی از شدت دردم کمتر شد. اما این انتها ماجرا نبود. اهالی به اکبر گفتند در امامزاده نماند چرا که آنها معتقد بودند در اطراف امامزاده صداهای عجیب و مشکوکی شنیده می شود؛ من که به این حرف ها اعتقاد نداشتم با اصرار در امامزاده ماندم اما درست نیمه های شب بود که صداهای عجیبی به گوشم رسید. خودم را به آن راه زدم اما باز هم همان صداها تکرار شد. دیگر خوابم نبرد. اما دم سحر که هوا کمی روشن تر شده بود باز هم شیشه های امامزاده لرزید و آن صداها بار دیگر به گوشم رسید.

داشتم کم کم به گفته های اهالی ایمان می آوردم. از طرفی خیلی دلم می خواست منبع صدا را پیدا کنم. به همین دلیل وقتی از پنجره به بیرون نگاهی انداختم در دل از خودم و از عقاید عجیب اهالی خنده ام گرفت. در بیرون از امامزاده یک گله اسب وحشی در حال چرا بودند و هر وقت آنها می دویدند آن صداهای عجیب به گوش می رسید.

البته این اتفاق شاید یکی از کوچک ترین اتفاقات بامزه ای باشد که برای اکبر اتفاق افتاده. او می گوید: هر جا می روم همه فکر می نمایند من خارجی و گردشگر هستم و به خارجی آغاز می نمایند با من حرف زدن. البته این قسمت خوب ماجراست. یک بار که به یکی از شهرها رفته و در جایی مشغول استراحت بودم یک خانم با کنجکاوی به من خیره شده و دوچرخه ام را که کیسه و خورجین به آن آویزان بود با تعجب نگاه کرد.

برای اینکه یاریش کنم گفتم: ببخشید مسئله ای پیش آمده؟ زن جوان هم در جواب سؤال من گفت: خب، آقا حالا شما چه چیز می فروشید؟ از سؤال زن جوان، هم خنده ام گرفت و هم خشکم زد. اما با لبخندی به زن جوان گفتم: شما چه می خواهید؟ دمپایی دارم و کتاب دارم و.... حالا اکبر جمشیدی هر روز چه در سفر و چه در خانه خاطراتش را می نویسد و میخواهد که از زندگی و سفرهایش کتاب چاپ کند.

با دوچرخه خارج از مرز

اکبر جمشیدی از وقتی دوچرخه را برای سفرهای برون و درون شهری اش انتخاب نموده است ناراحت نیست و دلش می خواهد روزی فرهنگ دوچرخه سواری جایگزین ماشین رانی شود. او دوچرخه را وسیله ای ارزان و مفید برای سلامتی می داند و می گوید: آن زمان که راننده ترانزیت بودم و به کشورهای خارجی سفر می کردم با دوچرخه آشناشدم؛ از سوئیس و فرانسه گرفته تا ایتالیا و انگلیس و... . خب علت آشنایی من با دوچرخه هم این بود که کرایه های ماشین در کشورهای خارجی خیلی بالا بود و شما وقتی که می خواستید یک دور در شهر بزنید مثلا باید 40 مارک از جیب مبارکتان درمی آوردید و دودستی تقدیم راننده ماشین می کردید.

اما درست با نصف همین کرایه شما می توانستید یک دوچرخه خریداری کنید و به هر جا که می خواهید بروید. شاید به خاطر همین رکاب زدن های مداوم است که اکبر جوان تر از سن واقعی اش به نظر می رسد. اگر شما اکبرآقای 62 ساله را از نزدیک ببینید فکر می کنید او مردی 50 ساله است. در این 12 سالی که اکبر جمشیدی تصمیم گرفته کارهایش را با دوچرخه انجام دهد یک بار هم سوار ماشین نشده. او می گوید: اگر هم ماشین دم دستم باشد باز دوچرخه را به ماشین سواری ترجیح می دهم. حالا این روزها اکبر آقا تصمیم بزرگ تری گرفته.

اکبر جمشیدی برای داشتن سفری راحت و آسوده و جای اسکان در شهرهای مختلف از فدراسیون دوچرخه سواری کارت عضویت دریافت نموده است

او می خواهد به یاری پسر بزرگش که در کانادا اقامت دارد به آنجا برود و سفرهای برون مرزی خود را با دوچرخه آغاز کند. در این جهان همه چیز از نظر اکبر جمشیدی زیباست. او هر بار که احساس تنهایی می نماید کوله بارش را جمع می نماید و به دشت و بیابان می زند و خیلی کم پیش می آید برای مدت طولانی در خانه اش بماند.

اما زمانی که مرد دوچرخه سوار از سفر به خانه اش در روستای شنده برمی شود باز هم در خانه نمی ماند؛ زمانی که در خانه می مانم خیلی احساس تنهایی می کنم. به خاطر همین وسایلم را جمع می کنم و به کوه های اطراف می روم و در آنجا چادر می زنم و این طوری وقتم را با طبیعت و کتاب مثنوی مولانا و کتاب های تاریخی پر می کنم. با وجود اینکه اکبر جمشیدی معتقد است تنهایی مساله ای طبیعی است و امکان دارد برای هر کسی پیش بیاید، دوست دارد بچه هایش بیشتر از گذشته به او سر بزنند و احوال او را جویا شوند و این طوری دغدغه هایش کمتر شود.